28 ŞUBAT

28 Şubat, Ne klasik  ne postmodern anlamda darbe ne de “muhtıra”dır. 90’lı yıllar,1946 yılından beri yürürlüğe konan soğuk savaş politikalarının bir parçası olan “yeşil kuşak projesi” sonucu Türkiye’de laiklik aşınmış ve Siyasal İslam’ın (Nurcular yani Fetö’cüler, Milli görüşçüler, Hizbullah, İbda-c ..) ılımlısı ve radikali ile ivmesinin arttığı yıllardı. Kemalist aydınların kökten dincilerce (Uğur Mumcu, Ahmet Taner Kışlalı, Turan Dursun, Bahriye Üçok, Muammer Aksoy..) katledilmesi, Sivas Madımak vahşeti, Hizbullah’ın domuz bağlı cinayetlerini anımsamak gerekiyor. 12 Eylül’de Solkırıma uğrayan Sol, Sovyetler Birliği’nin tarih sahnesinden çekilmesinden sonra,düzen için tehdit olmaktan çıkmıştı. Siyasal İslamcı’lara eskiden olduğu gibi ihtiyaç kalmamıştı. 28 Şubat Orduda laiklik duyarlığı olan (12 Eyül’den sonra sayıları iyice azalmıştı) Kemalist unsurların kendi içlerindeki Fetö örgütlenmesinden duydukları rahatsızlık ve esas olarak Türkiye’nin İran gibi Teokratik bir ülkeye dönüşmemesi için medyayı, Üniversiteleri, sivil toplum örgütlerini, Cumhurbaşkanı Demirel’ide yanlarına alarak ılımlısı ve radikali ile Siyasal İslamı durdurma çabasından başka bir şey değildir. 28 Şubat İrtica ile mücadele ve 8 yıllık kesintisiz eğitime geçilmesi kararlarından oluşuyordu. 28 Şubat 1997 tarihinde alınan kararların altında dönemin Başbakanı Erbakan’ın imzası olduğu unutulmamalı.Üstelik Erbakan bu kararları direnmeden imzalamıştı. Alınan kararlardan sonra Fethullah Gülen ABD’ye kaçmıştı. Siyasal İslamcı AKP’in 20 yıllık iktidarın önü açılmıştır.  Siyasal İslamcı AKP 28 Şubat’tan bitmeyen bir mağduriyet edebiyatı yarattı ve onu  sömürmeye devam ediyor. Ezcümle;bir kişinin bile yaşamını yitirmediği ve tutuklanmadığı 28 Şubat, ne klasik  ne postmodern anlamda darbe,ne de “muhtıra”dır.28 Şubat’ı klasik, postmodern anlamda darbe ya da muhtıra olarak  niteleyenlerin 12 Mart’ı,12 Eylül’ü,15 Temmuz’u ve 20 Temmuz’u etüt etmelerinde yarar vardır!