SINIF MÜCADELESİ VE VERGİLEME

 Kapitalizm öncesi feodal toplumlarda vergi,ekonomik artığa el koymanın,temel biçimlerinden biriydi. Feodal toplumlarda para ekonomisi tam anlamıyla gelişmediği için vergi nakdi değil,ayni ödenmek durumundaydı. Yani feodal toplumda üretici sınıf olan köylü;ürettiği ürünün( Buğday,nohut, mercimek …) bir kısmını vergi olarak veriyordu. Köylünün ürettiği ürüne yönetici sınıflar(Feodal bey,tımar vs) doğrudan ve zor aracılığı ile el koyuyordu. Bu zorla el koyma işlemine feodal devletin zor kullanma aygıtı askerler (aristokrasi) de eşlik ediyordu. Kapitalizm, feodalizmin yerini aldığında sömürünün ve vergilemenin niteliği de değişti. Kapitalist Üretim Tarzında, emeğin ürettiği ürüne yani ekonomik artığa (art değere) zor aracılığıyla değil,ekonomi içi mekanizmalarla el koyuyordu. Proleter( işçi) emek gücünü satıyor ve bunun karşılığında bir ücret alıyordu. Bu ücret Kapitalist Üretim Tarzında asla “işçi”nin yarattığı artı-değerden büyük olamazdı. Zaten sömürü de buradan kaynaklanıyordu.Para ekonomisinin gelişmesiyle doğal olarak vergilendirme de ayni ödemelerin yerini nakti ödemeler aldı.Yani vergiler para ile ödenmeye başladı. Sınıf mücadeleleri sonucu tüketim vergilerine, servet ve kazanç üzerinden alınan vergiler de eklenecektir.  2.Dünya Savaşı sonrasında “ sosyal devlet” ortaya çıktığında, vergileme sadece kamu harcamaların finansmanın ötesinde,”sosyal adalet “ kavramıyla birlikte anılmaya başlandı. 1970’lerin ortasından itibaren Kapitalizmin krize girmesiyle birlikte Neo-liberalizm devreye sokuldu,yani devletin küçültülmesi, sosyal devletin gereksizliği ve sermayeden az vergi alınmasıyla daha çok üretim ve istihdam sağlanacağı retoriği egemen hale geldi. Zamanla sermaye üzerinde vergi yükü azaldı ve halk üzerinde vergi yükü ise arttı.  Bu süreç işçi sınıfın örgütlü olduğu ülkelerde yavaş ve daha az yıkıcı, örgütsüz   olduğu ülkelerde daha hızlı ve acımasız oldu.  Türkiye’de bu sürecin 12 Eylül’den beri devam ettiğini görüyoruz.  Bir sermaye darbesi ve solkırım olan 12 Eylül,emek hareketi üzerinden deyim yerindeyse silindir gibi geçti. Emek aleyhine/ sermaye lehine düzenlemeler yaptı. Vergileme de bunun dışında değildi! 12 Eylül’den günümüze kadar Türkiye’de dolaylı/dolaysız vergi oranlarında denge radikal bir şekilde dolaysız verginin lehine değişti.  Yani toplan verginin %65 dolaylı (tüketim) vergiden,%35 ise dolaysız (servet,kazanç) vergilerden oluşur hale geldi. Bu da yetmedi servetten ve kazançtan elde edilen verginin %92’si kaynaktan tahsil edildiği ve bunun %62,3’nün ücretli çalışanlardan alındığı bir tablo ortaya çıktı. Yani dolaysız vergilerin çoğu da emekçi halk tarafından ödendiği bir düzen ortaya çıktı.  Teşvikler,silinen borçlar, aflar dikkate alındığın da sermayenin neredeyse vergi ödemediğini söylemek mümkün!    Hazine ve Maliye Bakanı Mehmet Şimşek’in ekonomik krizden çıkış için “Orta Vadeli Program” çerçevesinde hazırladığı  vergi reform taslağı, bırakın vergide adaleti sağlaması bir yana, halka yeni vergi yükleri getirerek  gelir dağılımını sermaye lehine daha da bozacak olan bir düzenlemedir.    Ezcümle; Tüm bunların nedeni sermaye sınıfının örgütlü bir şekilde yürüttüğü saldırıya yanıt verecek örgütlü, güçlü bir işçi sınıfının ve emek hareketinin yokluğudur.  Vergilendirme de sınıflar arası güç ilişkileri belirleyicidir. Velhasıl vergilendirme de sınıf mücadelesine dahildir. Emekçiler mücadele etmedikçe “halk ağır vergiler altında ezilmekten” kurtulamayacaktır!